Wij, ouders, willen onze kinderen zien opgroeien tot evenwichtige, zelfstandige, sociale en bovenal gelukkige volwassenen. Volwassenen die weerbaar in de wereld staan. De weg naar dat doel is vaak bezaaid met zorgen en obstakels. Beter bekend als het “ouderschap”. Vooraf hebben we duizend goede voornemens. Wij zullen niet roepen, wij zullen geen ruzie maken, wij zullen niet discussiëren. Maar al snel haalt de realiteit ons in. Als in de ochtendrush die schoenen na 10 minuten nog altijd niet zijn aangetrokken, het huiswerk alweer niet gemaakt is, de jas alweer in de gang rondslingert, de kamer nog steeds niet is opgeruimd. We verzanden in eindeloze discussies, ruzies en strijd. En onze goede voornemens vallen samen met onze lange termijn doelen gaandeweg geruisloos overboord.
Daarom heb ik KATT opgericht. Met KATT wil ik ouders begeleiden naar meer rust aan de keukentafel. Zodat ouders terug bezig kunnen zijn met de lange termijn doelen voor hun kinderen. Zodat ouders terug kunnen naar die goede voornemens. Het klinkt misschien cheesy, maar ik wil stilstaan bij het ouderschap. Zodat ouders de band met hun kind kunnen verdiepen en ultiem verbeteren. Op die manier wil ik meer rust creëeren in gezinnen.
Ik merk dat het vaak al fout gaat in hoe we communiceren met onze kinderen. We bedoelen het goed, maar wat we zeggen brengt onze boodschap helemaal anders over. Daarom wil ik graag samen met ouders werken aan liefdevolle, onvoorwaardelijke, verbindende communicatie. Communicatie die je kind, ook tijdens de meest hevige storm, een veilige haven biedt. Zodat je kind weet en voelt dat jouw liefde onvoorwaardelijk is, wat hij of zij ook doet of zegt. Onvoorwaardelijke ouderliefde niet alleen in je hart, maar ook in je taal en je houding. Zoals Alfie Kohn het zo mooi zegt: “How we feel about our kids isn't as important as how they experience those feelings and how they regard the way we treat them.”
“How we feel about our kids isn't as important as how they experience those feelings and how they regard the way we treat them.”
We moeten daarbij terug de juiste prioriteiten stellen in onze communicatie met onze kinderen: de relatie met ons kind, verbinding maken met ons kind. Pas daarna komt het sturen van het gedrag. En dat sturen van het gedrag gaat ook veel makkelijker eens we verbinding gemaakt hebben. Op dat moment kunnen we namelijk voor de win-win oplossing gaan: een oplossing waarbij iedereen betrokken is en iedereen wint, waardoor alle betrokken gezinsleden zich veel makkelijker aan de gemaakte afspraken zullen houden.
Verbindend communiceren is meer dan alleen actief luisteren. Het is een empathische authentieke houding met wederzijds respect voor elkaars verschillen. Als ouders vinden we dat soms moeilijk, dat ons kind niet is zoals wij zijn (hoewel het soms ook moeilijk is als ons kind te veel op ons lijkt…), als het andere dingen wil in het leven. Misschien zelfs waarden en normen heeft die helemaal haaks op die van ons staan. Toch is het belangrijk om die verschillen er niet alleen te laten zijn, maar ook te waarderen, zodat je kind zich kan ontwikkelen tot wie hij of zij echt is.
Ik wil dan ook graag het cliché de wereld uit helpen dat verbindend communiceren met je kinderen wil zeggen dat er geen grenzen en regels zijn. Uiteraard zijn grenzen, regels en structuur nodig voor een kind. Ze bieden veiligheid en duidelijkheid, essentieel in de ontwikkeling van kinderen. Maar die grenzen en regels kan ons kind ook leren zonder dat we onze “macht” over hen gebruiken. Meer zelfs, het gebruik van macht beschadigt de relatie met je kind en is ook nefast voor de ontwikkeling van je kind.
Uiteraard zijn grenzen, regels en structuur nodig voor een kind. Ze bieden veiligheid en duidelijkheid, essentieel in de ontwikkeling van kinderen.
Daarnaast vind ik het ook heel belangrijk om ouders te begeleiden in het benoemen en accepteren van de gevoelens en behoeften van hun kinderen. Te vaak wordt dit bestempeld als het verwennen van je kind. Maar wat een kind wil staat niet gelijk aan wat het nodig heeft. En een kind alles geven wat het nodig heeft is niet verwennen. Dat onderscheid is belangrijk maar niet altijd duidelijk. Ik wil ouders daarin ondersteunen. Omdat het belang van emoties die er mogen zijn en vervulde behoeftes niet overschat kan worden in de emotionele ontwikkeling van kinderen. Van mensen.
Verbindend communiceren, ruimte geven, emoties benoemen en aanvaarden, verschillen aanvaarden en waarderen, zijn essentieel om kinderen een veilig nest te bieden. Door dat veilig nest groeien ze op tot volwassenen met meer zelfvertrouwen. Ze zijn weerbaarder, minder beïnvloedbaar, minder angstig ook en hebben een positievere levenshouding. Het zijn kinderen die heel sociaal vaardig zijn en makkelijker langdurige sociale relaties aangaan. Kinderen wiens emoties er mogen zijn, ontwikkelen zich tot emotioneel evenwichtige persoonlijkheden, die hun grenzen kennen en die kunnen aangeven. Kinderen die zich goed voelen in hun vel ontwikkelen zich ook cognitief beter: ze zijn leergieriger en presteren beter op school. En er is niks dat ik deze wereld meer toewens dan kinderen die in balans zijn met zichzelf en deze wereld onverschrokken tegemoet gaan.
Maar wat een kind wil staat niet gelijk aan wat het nodig heeft.
Het opvoeden van je kind is het moeilijke evenwicht tussen troost en bescherming bieden, maar tegelijk ook voldoende ruimte laten voor de autonomie en de identiteitsvorming van je kind. Ik wil ouders heel graag ondersteunen in het zoeken naar dat evenwicht. Want het is een complexe taak, die veel energie, tijd en wijsheid vraagt. Via KATT wil ik het verlies van het sociale netwerk om ouders te ondersteunen een beetje compenseren en het opvoedingsisolement doorbreken. Want soms is het gewoon eenzaam, tussen de opvoedingsboeken en de goedbedoelde adviezen die elkaar tegenspreken en de picture perfect mama accounts op Instagram.
Als laatste wil ik nog even een klein zijsprongetje maken naar het ouderschap tijdens of na een scheiding. Het is als ouder niet makkelijk tijdens of na een scheiding. En dat is helemaal normaal. Je ziet je kind niet meer elke dag, je weet niet meer tot in detail wat er speelt in zijn of haar leven. Dat doet pijn. En het is ook gewoon moeilijk soms: je kind brengt de geur van je ex mee, vertelt verhalen over het nieuwe lief van je ex, de leuke dingen die ze samen deden. Je moet al die gevoelens plaatsen en ook nog op zoek naar een nieuw rol als ouder: welke ouder wil ik zijn? Welke ouder kan ik nog zijn? En hoe doe ik dat dan? En bij wie kan ik terecht als het mij allemaal even te veel wordt? Ouders willen die ondersteuning - terecht - niet bij hun kind zoeken, want scheiden is niet de taak van kinderen. Het zijn zaken waar elke ouder tijdens of na een scheiding mee geconfronteerd wordt. Ik wil speciaal deze ouders aanspreken omdat ik het zo belangrijk vind dat zij weten dat ze die bijzondere extra ondersteuning verdienen en ook mogen vragen. En dat zij helemaal niet gefaald hebben als ouder als ze op zoek gaan naar die extra ondersteuning. Want het is zorgen voor jezelf en voor je kind. En dat is toch wel heel mooi: tegelijk aan zelfzorg doen en aan zorg voor je kind.
(Voor de aandachtige, nieuwsgierige lezer: dat zijn inderdaad mijn kinderen... 😉)
Comments