Een tijdje terug schreef ik over scheiden en de druk om vrienden te blijven met je ex. Ik wil daar nog even op terug komen. Kort daarna heb ik een lezing gevolgd van prof. Manu Keirse over rouw en verliesverwerking bij kinderen die daar eigenlijk naadloos bij aansluit. Professor Keirse is namelijk dé specialist inzake rouw en verliesverwerking in België en Nederland, althans volgens zijn eigen promo folder… ;-). Soit, het was zeer interessant…
Als het gaat over scheiding, beseffen we hopelijk allemaal dat dit een verlieservaring is voor de partners zelf. Maar uiteraard ook voor de kinderen van die partners.
Prof. Keirse heeft het onderwerp maar heel kort aangeraakt. Hij had het namelijk over het cliché dat het ergste wat een kind kan overkomen een scheiding is. Als we naar onderzoeken in dat verband kijken, klopt dat namelijk helemaal niet: kinderen hebben an sich niet zoveel last van een breuk tussen hun ouders. Waar zee wel heel veel last van hebben is ruzie tussen hun ouders door de breuk. Prof. Keirse verwoordde het zo dat de beste situatie om in op te groeien, de situatie dus waarin kinderen het “meest gelukkig” zijn, een harmonieus kerngezin is: mama, papa en geen ruzie. De tweede beste situatie? Gescheiden ouders die geen ruzie maken. Daarna komt gescheiden ouders die wel constant ruzie maken (en vaak ook procederen helaas). En dan de ouders die nog samen zijn maar constant ruzie maken.
Dus scheiden is niet het ergste wat een kind kan overkomen. Conflicten daarentegen wel: ze zijn namelijk nefast voor de ontwikkeling van kinderen… ze veroorzaken stress, er sterven hersencellen door af en ze belemmeren op die manier de ontwikkeling van ons mensenbrein (de cortex). Dat is het stuk van onze hersenen waarmee we “redelijk” nadenken en waarmee dus ook (proberen) onze impulsen onder controle houden. Volgens Prof. Adriaenssens, de bekende kinderpsychiater, is de impact van emotionele geweld, roepen en tieren, zelfs van die aard dat kinderen die opgegroeid zijn in die stress eenmaal volwassen onder hun niveau functioneren. Pas als ze alles geplaatst en verwerkt hebben op latere leeftijd, zie je dat die mensen vaak opnieuw gaan studeren om die “schade” in te halen.
Zoals ik al zei in mijn blog wil dat helemaal niet zeggen dat je elke week een koffie moet gaan drinken met je ex. En je hoeft je er ook niet schuldig over te voelen als dat niet lukt. Het is wel van belang voor de kinderen om de scheiding niet laten uitmonden in aanslepende ruzies, conflicten en juridische procedures. Daarom pleit ik voor parallel solo ouderschap: ieder zijn eigen huis en niet de hele tijd over de muur gaan kijken. Ook geen heen-en-weer schriftjes, niks. Enkel communiceren over het absoluut noodzakelijke. Zoveel mogelijk ook vastleggen in een ouderschapsplan dat bij voorkeur via een bemiddelaar is vastgesteld.
Dat is uiteraard niet gemakkelijk. Verre van. Daarom geef ik in mijn stuk over echtscheiding ook een aantal tips om dat makkelijker te kunnen doen. Eén van de belangrijkste tips is eigenlijk uw communicatie over de x-partner beter naar de kinderen toe. Prof. Keirse haalde het ook aan als een cruciale boodschap bij echtscheiding. En ik zelf wil het ook nog eens herhalen uit eigen ervaring: praat niet slecht over de ander tegen uw kinderen. Kinderen belanden anders in een loyaliteitsconflict waarvan de negatieve gevolgen, mentaal, de rest van hun leven kunnen blijven hangen.
En als het eruit moet, volledig begrijpelijk, bel dan een vriend of een vriendin, uw moeder, uw vader, gelijk wie om even uw bak over de ex leeg te kappen. Of bel mij… :-D.
Gepubliceerd als video op Instagram op 18 oktober 2021
Comments